Eja Siepman van den Berg

Mijn eerste ontmoeting met ‘De Stap’ van Eja liet een diepe indruk op mij achter. De lijn die getrokken kan worden van de holle rug, via de billen, naar de benen is er één van ongekende schoonheid. De ontluikende adolescentie die daaruit voortvloeit wordt versterkt door de positie van het standbeen. De symmetrie van het menselijk lichaam doorbroken met een stap. Die stap geeft, met een minimale ingreep, een maximale dynamiek weer, binnen de grenzen van de compositie.

De dunne scheidslijn tussen figuratie en abstractie komt sterk tot uitdrukking in de sculpturen van Eja Siepman van den Berg. De eerste indruk zet het brein onbewust op het verkeerde spoor; een tot in detail perfecte weergave van het menselijk lichaam. Daarna de bezinning; op het moment dat we kunnen loslaten wat we gewend zijn te zien, valt op dat er een vorm van abstractie is toegepast. Het ontbreken van armen, benen en hoofd bepalen het karakter van het beeld. Ze zouden enkel afleiden van de essentie. Het gaat dan ook niet om de menselijke expressie, maar om de beeldende expressie. Een uniek moment gevat in een beeld. Een moment dat nooit meer terug komt, vanaf dan altijd zal veranderen. De vergankelijkheid heeft het lichaam in haar greep.